Mundart Das erste Mal

Mundart Das erste Mal

Mundart Das erste Mal
Foto: BK

Nu lütt Po´eschden uch alt widder hinger uss un de Kenger mössen am Mo´endaach in de Schull. Die Lück, die kinn Kenger mih in de Schull hannt, wissen sicher ja nit, dat et dis Jo ehr in NRW uch Pejstferien jütt. Nit bloos dä Dejstdaach, nee, die janze Wäche donoh. Un dann jeht et upp riesen Schridden up et vierde Schulljo´ehr aan. Ich kann dat noch ja nit jlööwen un ich schätz, dat etliche van üch uch jraad denken: „Is de Leo nit i´ersch letztens in de Schull jekummen?“ In dä Zick hätt hä noch nit eenmo´el jeküümt, dat hä in de Schull muß.

Jood, Ferien hätt wohl jeder jäärn, äwwer hä jeht uch jäärn in de Schull. Ich hann jo im Schaff en Böökelchen , wo ich immer drin schriew, wat et i´erschde Mo´el passiert. Et i´erschte Lächeln, de i´erschde Brej, de i´erschte Zang und all sujet. Am 15. Mä´ez ko´en ich: de i´erschde Klassenfahrt drin schriewen. Wä mech kennt, dä weeß, wat dat fü´mech wo´er, äwwer uch fü´ mingen Mann wo´er dat janz komisch- su o´ehn Leo ze Heemen.

Et jütt Kenger, die schlo´efen alt alle Naas woangersch- uss Keng jehürt nit dozo- dat hät hä van mir. Ich hann uch immer bluus deheem jeschlo´efen. De Lehrerin hätt upp dem Ä´elderno´evend dofür jesääd, dat m´r alle besser an dem O´evend „fahrtüchtich“ bliewen sollen un dabej jejrinst. Also nit: „De Blaaren sinn hück uss dem Huus, Jlääser upp den Düsch!“

De Leo haad üwwerhoopt kinn Lust fü´mitzefahren, woher soll m´r als Keng uch wissen, wat do upp eenen aan kütt. Ach , wat ich verjessen hann ze schriewen: Et jing upp Lindlar aan, in et Freilicht Museum fü´een Nä´ehrt. Wie et dann , su en Wäche bevür et loss jing en „Einladung für die Kuscheltiere“ van de Lehrerin joow, jing et ,mit de Lust un Fröüd noch bowwen.

Een Daach un m´r muß doch Klamotten wie fü´ en Wäche in et Köfferchen dunn. Van de Huuschoh, bis noh de Jummistiwwel, bej dem Wedder dann noch jet fü´ oder besser jejen den Rään- un wat m´r noch su brucht, öm ze schloofen un öm sich ze wäschen, äwwer wäschen kann m´r sich jo vill besser ze Huss, su ko´em et m´r jedenfalls vür.

Dann die Kuscheldier bowwen drupp un ab noh de Schull. 37 Blaaren, ich schriew et noch ens : siwwenundrissich Kenger, die et i´erschde Mo´el up Klassenfahrt fahren sinn jo sujet van uppjereecht, äwwer uch uss zwej Lehrerinnen wo´eren, saaren m´r ens: nervös. En paar Ä´eldern bruchten se , dometten de Kenger Hölpe haaden- Die fuhren hinger dem Bus her noh´Lindlar.

Weber, Seiler un Lehmbau wu´erden aanjebodden, wo sich de Kenger dann draan versööken mo´erten. De Leo hätt „Lehmbau“ jemaad. Freiwillije wu´erden jesöökt, öm den Lehm mit de Schochen ze vermatschen- jood, se haaden Schoh aan, äwwer wat jlööwt Ihr, wie die hingernioh ussjesinn hannt. Herrlich! Ich wo´er nit mit, hann nur tüscherdurch van en paa Mamas en paar Bilder kreejen. Un upp eenmo´el wo´er ich janz in ming Juurend versetzt. Ich jlööw, dat etliche van üch dat kleen Kiosk uss Wermelskirchen kennen, wat am Maat stund- jejenüwwer vam Cafe Wild. Dat wu´erden jo fü´Jo´ehren affjebaut un in Lindlar widder uppjebaut.

Dat Täschenjä´eld ( drej Euro), wat de Kenger mitnemmen durften, wu´erden tirekt noh dem Middach erfolgreich in Klömmchen ömjewandelt. En herrlich Bild: die janzen Kenger in de Reih fü´dem kleenen Büüdchen. Tja,vill weeß ich nit, wie et in Lindlar wo´er. Et hätt dem Leo äwwer jood jefallen, uch dat se bis Middernä´ehrt im Zimmer jeschwaad hann, wo´er lustich.

Am angeren Daach ko´emen se widder an de Schull aan, wä Lehmbau jewählt haad, ko´en m´r tirekt beim usssteijen sinn. Wie et wo´er, dat hüürden m´r immer bluus in Etappen, de Leo jehürt nit ze dennen, die et Kallen nit upphüüren, wenn se jet dolles erlä´ewt hann. Un dat singen Papa uch dückes jenau an dem Büdchen sich jet Söößes jekooft hätt, dat duurden en paa Daach, öm ze bejriefen, dat dat Dengen nit immer in Lindlar, sondern in Wermelskirchen stund.

Wie soll m´r dat uch all in et Köppchen kreejen, wo m´r nit, nee: üwwerhoopt nit ,un upp ja kinnen Fall „ MÖÖD“ is, wenn m´r van de Klassenfahrt kütt- ejal, ob et de i´erschte, dridde, oder letzte wo´er. M´r is nit mööd- nee, ich weeß, wovan ich kall, nee, schriew. Et jütt Sachen, die verjißt m´r eefach nit, oder?

BK

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort